Jeden z mężczyzn jest z Kamerunu. Ma 27 lat. Bystre, przenikliwe spojrzenie, lekki uśmiech, ale jednocześnie wciąż napiętą w stresie twarz. Mówi biegle w trzech językach. Tam, gdzie mieszkał przez ostatnich kilka lat, sytuacja polityczno-gospodarcza diametralnie się zmieniła. Stracił wszystko.

Teraz przyszło mu przebywać w lesie, w strachu przed tym, co przyniesie najbliższa przyszłość. Zziębnięty, mokry, zdezorientowany. Jeszcze wczoraj przepływał rzekę; omal nie utonął próbując pomagać koledze, który nie umie pływać. Jego priorytetem było bezpieczeństwo towarzyszy. Gdy opowiadał o swoich ostatnich kilku dniach, mówił, że wszystko to było dla niego jak sen, absurdalne jak film akcji. Nigdy czegoś takiego sobie nie wyobrażał. Czołganie się, lodowata woda, krzyki, psy, rażące światło, bicie, płacz. To wszystko w ciągu zaledwie dwóch dni na pograniczu kraju będącego członkiem Unii Europejskiej.

Po dotarciu z interwencją humanitarną dałyśmy im jedzenie, ciepłe ubrania, herbatę. Rozmawialiśmy o tym, jak wygląda polska rzeczywistość. Co robią pogranicznicy, gdy znajdą osoby w drodze. O przemocy, nielegalności wywózek. O kłamstwach i nadużyciach władzy; o nękaniu osób angażujących się w udzielanie pomocy humanitarnej na pograniczu. Rozmawialiśmy o tym, jakie są szanse na azyl, na szczęście i lepsze życie. No właśnie, jakie są szanse na lepsze życie?

_________________

“There were two of them. They said that initially the group consisted of five people. One of the men is from Cameroon. He’s 27 years old. A sharp, penetrating look, a slight smile, but at the same time a face shows how stressed he is. He speaks three languages fluently. The political and economic situation has changed dramatically in the place where he lived for the last few years. He lost everything.

Now he had to stay in the forest, in fear of what the near future would bring. Cold, wet, confused. The day before he was crossing the river; he nearly drowned while trying to help a friend who couldn’t swim. Safety of his comrades was his priority. When he talked about his last few days, he said that it was all like a nightmare to him, as absurd as in an action movie. He had never imagined such things to happen to him. Crawling, ice-cold water, screaming, dogs, glare, beating, crying. All this in just two days on the border of a country that is a member of the European Union.

After our humanitarian intervention arrived, we gave out food, tea and warm clothes. We talked about how does the reality in Poland look like. What do border guards do when they find people on the way. We talked about violence, illegality of deportations; about lies and abuses of power; about harassment of people who are involved in providing humanitarian aid on the border area. We also talked about the chances for getting asylum, chances for happiness and a better life. Well, what are the chances for a better life?”