Koniec 2022 roku. Każdy i każda z nas spędza ten czas inaczej. Dla jednych jest to moment refleksji i podsumowania ostatnich 12 miesięcy, dla innych proza codzienności, a dla jeszcze innych ciągła walka o życie osób uchodźczych w podlaskich lasach. Od ponad roku niewiele się zmieniło. Nadal przychodzą liczne wezwania, prośby i błagania o pomoc.
Poniżej przedstawiamy krótką relację z granicy:
„Około 10:00 otrzymujemy wezwanie do Irakijczyka ze złamaną nogą. Jedziemy we dwójkę. Zostawiamy samochód schowany z dala od drogi.
M. leży na śniegu, jest przemoczony i osłabiony, ale nie zmarznięty; jest bardzo ciężki. Wiemy, że tym razem udzielnie pierwszej pomocy będzie trudne. Szukamy najlepszego rozwiązania. Chcemy walczyć o jego zdrowie i życie.
Czas się zatrzymuje.”
W świecie, w którym my mamy szczęście żyć, nikt by się nie zastanawiał, jak pomóc osobie ze złamaną nogą. Po telefonie na numer alarmowy karetka odwiozłaby taką osobę do szpitala, gdzie jej noga zostałaby znieczulona, nastawiona i usztywniona, a sam pacjent przebadany i zadbany.
W świecie ciemności i bezprawia rozciągającym się wzdłuż polsko-białoruskiej granicy, złamana noga to ogromny dylemat. Czy zadzwonić po pogotowie? Wtedy wraz z nim zapewne przyjedzie Straż Graniczna, i nie ma pewności, czy pacjent w ogóle do szpitala trafi – natomiast jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że w stanie takim, w jakim jest, trafi on przez furtkę w płocie na Białoruś. Czy zadzwonić po samą Straż Graniczną? Wtedy szanse trafienia do szpitala będą znacznie mniejsze, a na Białoruś – jeszcze większe. Czy samemu taką osobę zawieźć do szpitala? Tego nam robić nie wolno, to już grozi zarzutami karnymi z paragrafów o przemycie ludzi. Czy może samemu, w warunkach polowych, nogę nastawić i usztywnić, po czym poszkodowaną osobę samą w lesie zostawić? A jeśli nóg nastawiać nie umiemy, to co wtedy – zabandażować, podać środek przeciwbólowy, i też zostawić taką osobę samą w lesie? Co Wy byście zrobili? Czasu do namysłu nie ma dużo, jest zimno i się ściemnia… Co byście zrobili…?
