Dziękujemy gorąco za porcję ciepłych ubrań dla uchodźców na granicy, którą na nasze ręce przesłał Teatr BAZA! A nim dary te przesłał, to najpierw je zebrał podczas zorganizowanej przez siebie zbiórki. A zanim tę zbiórkę zorganizował, to skontaktował się z nami by wspólnie ustalić, jak razem możemy potrzebującym pomóc.

I właśnie taka strategia w dzisiejszych czasach ma największy sens. Gdy nie możemy liczyć na państwo, gdy nie możemy liczyć na wielki kapitał, gdy nie możemy liczyć na trafiające do innych podmiotów szczodre dotacje, gdy nie możemy liczyć na wielkie organizacje pomocowe – liczmy na siebie. Niech chociaż na nas mogą liczyć ci, o których duża część tak zwanego cywilizowanego świata wolałaby nie wiedzieć i których chciałaby zapomnieć. Pomoc można też organizować oddolnie, własnymi siłami i z własnej inicjatywy: w swoim teatrze, domu kultury, fundacji, dzielnicy, gminie. Jeśli jesteście dyrektorami, prezeskami, prezydentkami, wójtami, albo po prostu wolnymi duchami, i jeśli tylko możecie – angażujcie się. Od polubienia tego wpisu oraz profilu naszego i teatru Baza, przez zasilenie zrzutki, po organizację własnej zbiórki i ekipy do lasu.

Założyciel teatru Baza, podczas inauguracji działającego przy teatrze studia teatralnego, mówił: „Pracować będziemy ciężko. Czasem staniemy przed zadaniem, które powali nas z nóg. Jak wtedy podnieść się i pracować dalej? To już sprawa motywacji i potrzeb, z jakimi przychodzicie do tej pracy. Jeśli odpowiedzieliśmy sobie (ja też) na podstawowe, pierwsze pytania: Dlaczego chcę być aktorem? Dlaczego chcę robić teatr? Albo inaczej: Czy muszę to robić? Jeśli wie się dlaczego, wtedy obok zmęczenia i zwątpienia, mogą pojawić się dodatkowe siły, siły otoczone czymś pogodnym i dobrym”.

To uniwersalna refleksja, którą możemy dziś odnieść także do naszej działalności. Dlaczego chcę się angażować? Dlaczego chcę pomagać? Czy muszę to robić? Ale jeśli nie Wy – to kto? Jeśli nie teraz to kiedy? Bądźcie jak Teatr BAZA!